ဒီနေ့ အကို ဝမ်းကွဲရဲ့ ဇနီးဆုံးတယ် မနှစ်က အမေ ၊ ရှေ့က ကြီးကြီး ၊ ဘကြီး၊ ဒေါ်လေး ၊ ဦးလေး ဘေးနားက လူတွေ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကုန်ပြီ။
ကိုဗစ်မတိုင်ခင်က ဒေါ်လာသောင်းချီရတဲ့ အလုပ်က ကိုဗစ်မှာ တောင့်ခံနိုင်ပေမယ့် ၊ အာဏာသိမ်းပြီးရော နည်းနည်းလေးပဲကျန်တော့တယ်။ စုထားသမျှကို ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ရသလောက်တောင့်ခံခဲ့တယ်။ ကိုယ်လွှတ်မရုံးခဲဘူး။
ရိုးသားစွာ အသက်ရှင်နေထိုင်တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ကွက်ကျော်မရိုက်ခဲ့သလို ၊ မယုတ်မာခဲ့ဘူး ။ အကြွေးလည်း အကုန်ရတာနဲ့ဆပ်ခဲ့တယ်။
ကိုယ်ရှိတုန်းကလည်း လူတွေ အများကြီးကို freelance လိုမျိုး အလုပ်အများကြီးပေးခဲ့တယ်။ လူ ၄၀ မကနဲ့ သူတို့မှီခိုတဲ့ မိသားစုတွေကို အကျိုးပြုနိုင်ခဲ့တယ်။
ကိုဗစ်တုန်းကလည်း ရောဂါတန်းလန်းနဲ့ နိုင်သလောက်ကို မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး ရသလောက်ဆယ်ခဲ့တယ်။
တိုင်းပြည်က အခြေအနေဆိုးလာတော့ လှူတာတွေစုပြီး၊ ရသလောက်စာသင်ပေး ၊ရသလောက်ဆွဲထုတ်ပေးခဲ့တယ်။
အခုလည်း အရမ်းသက်သာနဲ့စျေးနဲ့ တိုင်းပြည်ကကလေးတွေကို စာသင်ပေးပါဦးမယ်။
လူဆိုတာ ကိုယ်သမိုင်း ကိုယ်ရေးရတာပဲ ၊ ကျတော့်သမိုင်းမှာတော့ လူများရဲ့ မျက်ရည်နဲ့ ရှာခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံ တပြားမှမပါခဲ့ဘူး။
ထိုင်းကတော့ မြန်မာထက် စီးပွာရေးမားကတ်ပိုကြီးတော့ ပိုအဆင်ပြေမယ်ထင်တာပါပဲ။
သမိုင်းအသစ်ကို နေရာအသစ်မှာ ဆက်ရေးပါဦးမယ်။ မိတ်ဆွေတို့လည်းဂရုစိုက်ကြပါ။ ဖိုက်တင်း
No comments:
Post a Comment